“ไอดอล” ของเด็กไทยหลายคนเป็นศิลปินดังในต่างประเทศ แต่รู้กันหรือยัง ตอนนี้ “คนไทย คุณภาพระดับโลก” ก็มีมากมายหลายคนแล้วนะ ล่าสุดที่กำลังสะสมไมล์คุณภาพด้วยการเวิลด์ทัวร์ในฐานะ “แชมป์กีต้าร์คลาสสิคโลก” เอ่ยชื่อไป หลายคนคงคุ้นหูแล้ว แต่อีกหลายๆ คนที่ไม่ได้อยู่ในแวดวงดนตรี คงไม่คุ้นชื่อนัก อย่างไรก็แล้วแต่อยากแนะนำคนไทยคุณภาพที่ล่าฝันจนสำเร็จ ขึ้นทำเนียบ “ศิลปินระดับโลก” แล้ว (เพราะออกเทป มีอัลบั้มเพลงคลาสสิคเป็นของตัวเองด้วย ใครอยู่เมืองนอก ลองหาดูตามแผง ปกเทปเป็นหน้าเจ้าตัวเลย เท่ห์สุดๆ) มาให้ดู พร้อมขอบคุณภาพจาก www.facebook.com/ekachai.jearakul มา ณ ที่นี่ด้วยจ้า
ขณะนี้แฟนเพลงกีต้าร์คลาสสิคในต่างประเทศ รู้แล้วว่า “แชมป์กีต้าร์ระดับโลก” ปีนี้เป็นคนไทย แต่กลัวเด๋วคนไทยจะคุยกับต่างชาติไม่รู้เรื่อง เลยขออนุญาตินำภาพอัพเดท ขณะหนุ่มเบิร์ดเวิลดทัวร์ในต่างประเทศ ทั้งอเมริกา, ยุโรป มาให้ชมกัน (ใหญ่สุด ที่ คาร์เนกี้ ฮอลล์ นิวยอร์ค) ส่วนการแสดงที่อื่นๆ ในแต่ละรอบที่ แม้ไม่ได้ใหญ่มากนัก แต่ก็น่าภูมิใจแทนเจ้าตัวจริงๆ ไม่เสียแรงทีฝึกฝน กีต้าร์คลาสสิค มาตั้งแต่เด็ก พร้อมมุ่งมั่นซ้อม ซ้อม แล้วก็ซ้อม จนกระทั่งนิ้วมื้อทั้งห้าเป็นร่อง ไม่เหลือรอยของนิ้ว (แสกนบัตรเข้าอะไร ไม่ได้เลย เพราะนิ้วไม่มีรอย น่าสงสารละ ชักอยู่ยากในโลกนี้) ตะเวนแข่งขัน แพ้ก็ไม่ท้อ แถมยังสู้ตระเวนขอสปอนเซอร์หน้าดำหน้าแดง ก็จะพิสูจน์ความสามารถเอาดีกรี “แชมป์กีต้าร์คลาสสิคระดับโลก” มาฝากคนไทยได้
หลังจากนี้น หนุ่มคนนี้ก็ได้ไปเวิล์ดทัวร์ ซาลซ์บูร์ก, Houston, Portland, Syracuse, New York, South Sarasota, Florida,
เบิร์ด เคยให้สัมภาษณ์ ซึ่งแต่ละครั้งม่ีีข้อคิดดีๆ มากมาย เรียกว่าหนุ่มคนนี้เป็นแรงบันดาลใจให้กับคนรุ่นใหม่หลายๆ คน
ก่อนจะเป็นที่ 1 ผม เป็นที่สุดท้ายมาก่อน
คติผมคือ อย่าฝันหน้าแดง แต่แรงไม่ออก!ผมเต็มที่ทุกครั้งกับการเล่น แม้คนดูจะน้อย
ซ้อม ซ้อม แล้วก็ซ้อม จนก้องในหัวไม่ได้ซ้อมสองวันก็เล่นไม่ได้แล้ว
เคยไปขอสปอนเซอร์ทุกองค์กร โดนปฏิเสธ คิดว่าไม่เป็นไร เราต้องแสดงศักยภาพของตัวเองให้ได้ก่อน
ที่ผ่านมา ผมเคยแพ้เยอะมาก เฉลี่ย 99 เปอร์เซนต์ ได้ที่ 2 กับตกรอบ แต่ไม่ยอมแพ้ มุ่งมั่น ตั้งใจ คิดว่าต้องประสบความสำเร็จในสักวัน
ผมคิดว่าจำนวนแพ้ ไม่ใช่ประเด็น โทมัส แอลวา เอดิสัน เขาโดนถามถึงความล้มเหลว พ่ายแพ้ แต่เขาเถียง บอกแพ้ที่ไหนกัน เค้าได้เรียนรู้วิธีการใหม่ๆ กว่าพันครั้งมากกว่า
คนเราสำคัญที่เป้าหมาย อยากเป็นอะไร ดูว่าชอบอะไร วิธีการจะมาทีหลัง สำคัญคือ ห้ามท้อ ห้ามหยุดทำ
ผมตั้งเป้าหมายอายุ 30 จะได้แชมป์ และทำได้เมื่อปีที่แล้ว 28 ฝันอยากเล่นที่คาร์เนกี้ เคยไปยืนเกาะรั้ว ตอนอายุ 15 ปี ไม่น่าเชื่อว่าวันนี้ ความฝันเป็นจริงแล้ว
ภาพสุดท้าย มีความรุมค่ะ
